Кызым (улым)!
Мин элек, син әле юк чакта, төнге күккә карап: “Нинди яктылар, нинди матурлар!” – дип, йолдызларга карап соклана идем. Хәзер аларга соклансам да, андый сүзләрне әйтмим. Чөнки беләм, галәмдәге иң матур, иң якты йолдыз – син ул!
Мин элек болын, бакчаларда йөргәндә чәчкәләрнең матурлыгына, нәфислегенә, сафлыгына исем китеп: “Нинди гүзәллек!” – дия идем. Хәзер гөл-чәчәкләр гүзәллегенә исем китсә дә, алай димим. Чөнки беләм, җир йөзендәге иң гүзәл чәчәк – син!
Мин элек күңел кылларыма кагылган моңлы һәм тәэсирле җыр ишеткәндә: “Моннан да матуррагы була алмыйдыр”, - дия идем. Хәзер җыр тыңлаганда, хисләрем кайнап, өнсез калсам да, дәшмим. Чөнки беләм, иң моңлы, иң хисле, иң якты җырым – син!
Кызым (улым)!
... яшь тулган көнең белән котлыйм. Бәхет-тәүфыйк, сәламәтлек телим.